(1817-1860 он) – Оросын улс төрийн сэтгэгч, нийтлэлч,
утга зохиолын шүүмжлэгч, түүхч, хэл шинжлэлтэн, нармай славян үзэлтний түрүү
үеийн томоохон төлөөлөгч нэгэн.
Нармай славян үзэл гэдэг нь славян үндэстнийг
нэгт, нийгмийн хувьд, хоёрт, үндэстний хувьд, гуравт, оюун санаа, шашин
суртхаалын хувьд соён гэгээрүүлэх, сурган тэжээх, шинэтгэн сайжруулахад
чиглэсэн нийгэм-улс төрийн шинжтэй цогц үзэл суртал билээ.
Константин Сергеевич 1817 оны гуравдугаар сарын
29 нд Оросын Эзэнт Улсын Оренбург губерны Аксаково сууринд С. Т. Аксаковын гэр
бүлд мэндэлсэн. Түүний амьдралд эцгийнх нь нөлөө хүчтэй байсныг хойч үеийн
судлаачид нэг бус удаа тэмдэглэсэн байдаг. Константин Сергеевич 1832 онд 15
насандаа Москвагийн Их Сургуулийн хэл шинжлэлийн салбарт суралцсан байна. Энд
байхдаа тэрээр хайв эрдэмтэн Павлов, Надеждин, Победоносцев зэрэг алдартнуудыг
лекцийг сонсож байв. Улмаар 1835 онд сургуулиа дүүргэсэн. Их сургуульд сурч ахуйдаа
нармай славян үзэл, Германы сонгодог философид татагдах болжээ. Ялангуяа түүний
1846 оны магистрын ажилд дээрх байдал хүчтэй мэдрэгддэг. Хэдийгээр их сургуульд
багшлах сонирхол их байсан ч түүний хүсэлтийг хүлээн аваагүй учир өөрийгөө утга
зохиол, шинжлэх ухааны үйлд зориулах болсон.
Эцэг нь бие барсан явдал Константин Сергеевичийн
эрүүл мэндийн байдалд огцом нөлөөлж, 1860 оны арванхоёрдугаар сарын 7 нд
Грекийн Зантэ аралд 43 насандаа мөнх бусыг үзүүлсэн. Ихэнх судлаачдын зүгээс
Константин Сергеевичийг ердөө утга зохиолын шүүмжлэгч, онолч төдийгөөр үнэлдэг
ч хараахан тийм биш бөгөөд утга зохиол, хэл шинжлэлийн зэрэгцээ нийгэм-улс
төрийн хүрээнд олон шинэлэг санааг хөгжүүлсэн цолгорсон эрдэмтэн байв. Ялангуяа
түүний 1855 онд бичсэн «Орос
орны дотоод байдлын тухай»,
1856 оны «Орос
үзэл санааны тухай»
зэрэг зохиолыг дурдаж болох байна.
Оросын ард түмний онцгой ахуй, мөн чанарыг нээн
илэрүүлэхийг Аксаков зорьсон. «Орос
орон бол Европын нэг ч улс орон, ард түмэнтэй адилгүй өвөрмөц ахуйтай газар
нутаг билээ. (…) Европын бүх улс байлдан дагуулал, булаан
эзлэлт дээр үндэслэгдсэн. Дайсагнал, самуурал тэдний суурь юм. Эрх мэдлийг энд
эзлэгдсэн ард түмнүүдийг хүч хэрэглэн, нухчин дарж байх хүч мөн гэж үздэг. Нэг
ард түмэн юм уу нэг нөхөрлөл бусад ард түмнээ нухчин дарах замаар улс гэрийг
цүглэх бөгөөд дайсагнал, самуурал улс гэр цогцлохын үндэс болж түхийн бүхий л
үеийн туршид хадгалагдсаар ирсэн. Харин эсрэгээр, Орос төрийн хувьд байлдан
дагуулал, самуурал дээр бус, эрх мэдлийг сайн дураар хүлээн зөвшөөрөх явдал дээр
тулгуурладаг. Тийм ч учраас дайсагнал, самуурал бус, энх тайван, хэлцэл энэ
төрийн үндэс мөн» (Профессора М. А. Василика , 2000, хуудсд. 192, 193) хэмээн тэрээр бичжээ. Оросын ард түмэн төрийн
эрх мэдэлд улайрагч ард түмэн биш бөгөөд мөн чанарын хувьд хүй элгэний ард
түмэн болно. Төрт ёсны тухайд бусдын нөлөөний үр дүн болж харьцангуй сүүлд
үүссэн. Хууль эрх зүй, үндсэн хууль, хувьсгал тэмцэл Оросын ард түмний мөн
чанарт харшлагч тэрслүү зүйл юм.
Хэдийгээр
төрт ёс харьцангуй сүүл үед үүссэн ч Оросын ард түмний хүртээл бус, их төлөв
цэрэг, дайчдын эрх мэдлийн төв болж ирсэн. Орос улсын түүхэнд нийгмээ нухчин
дарсан төр улс хэзээ ч байгаагүй. Гэвч Нэгдүгээр Петр хааны үеэс эхлэн Орос
улсын олон зуун жилийн туршид уламжлагдан ирсэн энэ байдал үгүй болж Оросын төр
ард түмнээ нухчин дарж, боолчлох болсон. Ингэснээр Орос оронд хагарал тэмцэл,
дайсагнал улам бүр хүчээ авч байна. Үүний бодит илрэл нь төр хүй элгэний хэрэгт
оролцож, ард түмнээ үг дуугүй дуулгавартай захирагдах боол болгон хувиргаж
байгаа явдал юм. Петрээс өмнө Орос оронд хамжлагын тариачид байгаагүй. Зөвхөн
хүй элгэний иргэд байсан. Тэд улс төрийн эрх мэдлийг бус, оюун санааны дотоод
суртхаалыг эрх чөлөөг бүрэн эдэлж байсан. Харамсалтай нь, өнөө үед ийм байдал
бүрэн үгүй болжээ. «Ард түмний
үйл ажиллагаа хүний үйл ажиллагааны нэгэн адил бие даасан байх ёстой»
хэмээн Аксаков бичжээ. Европын харь үзэл санааг сохроор даган баясах, улайран
нутагшуулах нь нийгэмд нийцлийг бус, дайсагнал, самуурлыг хөгжөөнө. Иймд үзэл
санааг энэ мэт даган баяёахгүй байваас сая болох гэдгийг тэрээр онцолсон.
Ихэнх нармай славян үзэлтний нэгэн адил улс
төрийн болон оюун санааны эрх чөлөөг Аксаков авгай зааглан авч үзсэн байна.
Төрийн хэрэгт оролцох, улсын төлөө сэтгэл, оюунаа шавхах нь харцын тавилан биш
ээ. Ард иргэд төрийн хэрэгт огт
оролцохгүй байваас сая зохино. Харин оюун санааны хувьд чанагшилж, дотоод мөн
чанараа төгөлдөржүүлэх хэрэгтэй. «Төрийн хэргээс хөндийрсөн Оросын ард түмэн
нийгмийн амьдралд өөрийгөө зориулах бөгөөд төр ч үүнийг нь хүндэтгэн нийгмийн
амьдралд өөрсдийгөө зориулах боломжийг нь хангах ёстой» хэмээн Аксаков бичжээ. Ард түмэн гадаад буюу улс
төрийн эрх чөлөөг бус, дотоод, оюун санааны эрх чөлөөг эрэлхийлбээс сая болох
хэмээн Аксаков үзсэн.
Улс төрийн хувьд хэмжээгүй эрхт эзэн хааныг
талархан хүлээн авсан. Үүнтэй холбоотойгоор Аксаковын бүтээлд төр, газар нутаг
гэх хоёр ойлголт онцгой чухал ач холбогдолтой. «(…) Өрнөдийн
ардчилал хэзээ ч байгаагүй. Орос орон хүй элгэний хүмүүс, албат хүмүүс гэх хоёр
хэсэгт хуваагдсан Төр, Хүй Элгэн гэсэн хоёр эрх мэдлийн дор явж ирсэн» (Профессора
М. А. Василика , 2000, хууд. 195). Оросын ард
түмэн газрын шим шүтэж амьдрах ард түмэн бөгөөд газар бол түүний оршин ахуй,
атрибут шинж юм. Хэдийгээр төр муу шинж чанартай боловч Оросын ард түмний
атрибут шинж болсон газар орших байхын баталгаа, эрх мэдэл, гадаад хүч мөн. «Төр зарчим болохын хувьд муу зүйл мөн: муу шинж
нь төрийн тодорхой нэг хэлбэрт бус, ерөөсөө зарчим болох төрийн үзэл санаанд
агуулагдана» хэмээн К. С. Аксаков бичжээ.
Эх сурвалж
Профессора М. А. Василика (Ed.). (2000). Хрестоматия политология.
Москва: Гардарика.
МОНГОЛЧИЛСОН:
ЭТҮГЭН ИХ СУРГУУЛИЙН НИЙТИЙН ЗАХИРГАА, УДИРДЛАГЫН БАГШ, УДИРДЛАГЫН
АКАДЕМИЙН ДОКТОРАНТ, УЛС ТӨР СУДЛААЧ НЯМААГИЙН ОТГОНБАЯР (ཐ་ཆུ་ང་ནོར་བུ་།༡༩༨༢ཟླ་༦ཚེས་༡༣ཉིན།)